lamentren Vb. 1. ‘laut klagen, jammern, stöhnen’,
stnen, 1: SA-Dä, 2: verstr. brdb., 3: Lindaua o.J. 6,
Wb-Nharz 113, 4: Wäschke 31909,45 – De Fruh fung
nu ahn te jammern un te lamentieren … Lindaua o.J.
6. – 2. ‘in weinerlichem Ton sprechen’, jammern, 3:
WO-Gli Je. – 3. ‘laut und störend sprechen, lärmen’ 2:
ZE-Roß, 4: Wb-Be.
stnen, 1: SA-Dä, 2: verstr. brdb., 3: Lindaua o.J. 6,
Wb-Nharz 113, 4: Wäschke 31909,45 – De Fruh fung
nu ahn te jammern un te lamentieren … Lindaua o.J.
6. – 2. ‘in weinerlichem Ton sprechen’, jammern, 3:
WO-Gli Je. – 3. ‘laut und störend sprechen, lärmen’ 2:
ZE-Roß, 4: Wb-Be.
Lautf., Gram.: lamentieren JE1-Stei, Lindaua o.J. 6; lamen-
tierte 3. Sg. Prät. Wäschke 31909,45; [lamntrn] ZE-Roß;
[latrn] Wb-Be; lmentren Wb-Nharz 113; lmetrn WO-Je;
[lmentäiän] SA-Dä; loamenteern Matthies 1903,26; lowen-
tren WO-Gli.
tierte 3. Sg. Prät. Wäschke 31909,45; [lamntrn] ZE-Roß;
[latrn] Wb-Be; lmentren Wb-Nharz 113; lmetrn WO-Je;
[lmentäiän] SA-Dä; loamenteern Matthies 1903,26; lowen-
tren WO-Gli.