afplücken Vb. 1. ‘abpflücken’, bes. ‘Obst ernten’,  afnmen, 1: vereinz. nwaltm., 2: verstr. n/mittlere Altm. (außer ö OST ö STE), STE-Ste, vereinz. s Altm., JE2-Pap, vereinz ö JE1, ZE-Na Wö, 3: verstr. elbostf. (außer s GA sö elbostf.), QUE-GrSchie, 4: vereinz. anhalt. – ..., plücke hier un da noch ’ne Ahre aff, ... Lindauc o.J. 50; dai Schtikbaian döa’m nich afplückt wr’n SA-Dä. – 2. ‘Geflügel die Federn nehmen, rupfen’,  ruppen, 1: SA-Ev, Matthies 1912,6 (SA-Fa), 2: STE-Je, JE2-Reh, Mda-nwJe1b 75 (JE1-Dre The).
Lautf., Gram.: Inf.: af(f)plück(e)n, [afplükn] Matthies 1912,6 (SA-Fa), JE2-Reh, Mda-nwJe1b 75 (JE1-Dre The), HA-Oh; [-plük] STE-Je; fplikken Wb-Nharz 2; abplicken, jünger: -flicken Wb-Ak 7, Richter o.J. 49; [apflikn] Wb-Be; 3. Sg. Prät.: plücke aff Lindauc o.J. 50; 3. Pl. Prät.: plückten af Rauch 1929,54; Part. Prät.: affeplücket WA-Sche, WE-Il; -eplückt, [afplükt] vereinz. s Altm. ö JE1, HA-All; affeflückt WA-Wa; af(f)plückt, [afplükt] vereinz. nwaltm., verstr. n/mittlere Altm. (außer ö OST ö STE), vereinz. s Altm., JE2-Pap; af(f)eplickt vereinz. elbostf.; [afplikt] SA-Ev; aweplück(e)t HA-Uhr, WE-Heu; awplü(c)kt GA-Schw, STE-Ste; aweplicket BLA-Hü; aw(w)eplickt OSCH-Grö, QUE-Tha; abgeplükt ZE-Wö; -jeplückt ZE-Na; -jeflickt QUE-GrSchie, BE-We; [abjfligd] BE-Dro; abbeflickt BA-Ge; apeplücket HA-Ma; abplükt WO-We.
Aust(e)bock m. TiN ‘große Heuschrecke’,  Heuprd, 2: JE2-Reh Wa.
Lautf.: Austebuck JE2-Reh; Aust- JE2-Wa.
Blattmgen m. ‘Blättermagen des Rindes’,  Bldermgen, 1: SA-Bre Sla, 2: vereinz. Altm., JE2-Reh, 3: HA-So, QUE-Nei.
Lautf.: Blattmagen QUE-Nei; -m(a)ogen SA-Bre Sla, vereinz. Altm.; -mahen STE-Osth; -maen HA-So; -maon JE2-Reh.
Brtsel n. ‘in der Pfanne gebratenes Gericht aus klein gehacktem Fleisch, Gewürzen und Zwiebeln’ 2: Wb-Altm 24, JE2-Reh Scho.
Lautf.: [brts] JE2-Scho; Br(ä)özel Wb-Altm 24, JE2-Reh.
Bdel m. 1. verstr. – a. ‘(kleines) sackähnliches Behältnis aus weichem Material’ – De Büdel Mehl ... Gorges 1938,63; ... un harr sin Sammelding (Klingelbeutel in der Kirche) undern Arme. Dat war ne lanke Stange un en swartsieden Büdel dran ... Lindaub o.J. 38; Rda.: Et war mal wär en gantsen Büdel full ‘es hat heftig geregnet’ Mda-War 84; Sau jung dat nu ne ganze Wiele hen mit dat Vortellen, bet dat de Büdel leddig war un keinder mehr wat wußte. Wedde 1938,55. – b. ‘Geldbeutel’ – Rda.: Ut änner Lü’ ähr’n Büdel lew’n. ‘von geborgtem Geld leben’ Bewohner-Altm 1,348; Sprw.: gue Kumpane sind de Pennjes in’n Biedel Sprw-Börde; sau geit et in der Welt, d’ ene hat den Büdel, de andre dat Geld Wb-We 23. – 2. ‘Hodensack’ 2: GA-Sche, vereinz. ö Altm., JE2-Reh, verstr. mittleres/s JE2 JE1, ZE-Dor, 3: JE1-Nie, vereinz. n elbostf., BLA-Brau, 4: BE-La Sa – Bastlösereim:klopp Wie’n af,
klopp Wie’n af.
Klopp den Buck den Büdel af.
JE2-Alt.
– 3. dass. wie  Bdelworst, 2: STE-Bad Ber, WO-Be, 3: OSCH-KlQue Rö, WE-Oster. – 4. ‘Kissenbezug’,  Bre, 1: SA-HDo Ta.
Lautf.: Büd(e)l, [bd()l], [bd] SA-Gie Zie, verstr. nbrdb. n/mittleres mbrdb. n/w elbostf.; [bdl] SA-Ch GrGe Ma; Büt(e)l (2.) GA-Sche, WO-Be We; Büel, [bl] verstr. nwaltm., OSCH-Ba, vereinz. n WE; Bü(ü)l, [bl] vereinz. nwaltm., JE1-Do, HA-Oh, vereinz. nw OSCH; Bid(e)l, [bd()l], [bd] verstr. mittleres/s mbrdb. ö/s elbostf.; Bie’l, [b] JE1-Ge, Mda-Ze (ZE-Gro); [bl] a.a.O. (ZE-Reu Stre); pittel Mda-Sti 37; Beutel (3.) OSCH-KlQue Rö; Beit(e)l, [bait()l], [baidl] Mda-Ze (ZE-Roß), verstr. anhalt.; [paitl] Wb-Be.
Handrechen m. dass. wie  Handharke, 2: JE2-Reh.
Holtkndel m. dass. wie  Holtklotz 3., 2: JE2-Reh.
Lautf.: Holtknudl.
Kaffdrinken n. dass. wie  Kaff 3., 1: SA-Brie, 2: GA-Al, STE-Sta Sto Wi, JE2-Reh, verbr. mbrdb., 3: vereinz. elbostf., 4: BLA-Sti, BA-Gü.
Lautf.: Kaffeedrink(e)n; außerdem: -trinken JE2-Reh, JE1-Wo, verbr. ZE, QUE-We, CA-Löd, BLA-Sti, BA-Gü; Kaffedrinken Wb-Holzl 115.
klen Vb. 1. ‘laut rufen’ – hei kählt lut 3: WE-Il. – 2. ‘laut und heftig weinen’,  wnen, 2: STE-Wa, JE2-Reh Wa, 3: WE-Kö. – 3. ‘die Kehle durchschneiden, töten’ 4: Wb-Be.
Lautf.: kä(h)l(e)n, [kln].
Knäppner m. 1. TiN ‘Storch’,  Stork, 2: WO-Uetz, verbr. JE2, verstr. mittleres JE1 – Rätsel:Kneppener Langbeen
satt upp Schulten Dampsteen,
harre roje Strümpe an,
lött em wie sonn Eddelmann.
JE2-Mi.
– 2. dass. wie  Knäppersnwel, 2: JE2-Reh. – 3. ‘zwei im rechten Winkel aneinander befestigte Holzstangen zum Messen der Tauchtiefe des Kahnes’, Schifferspr., 2: Elbschifferspr. 245 (JE2-Mi).
Lautf.: Knäp(p)ner WO-Uetz, verstr. JE2 (veralt.: JE2-Me Reh); Knäppnr JE2-Bre; [knäpnr] JE2-Scho; Knäppnäer JE2-Scha; [knäpna] JE2-Scho; Kneppner JE2-Ku, vereinz. mittleres JE2; Knepnr JE2-KlWu; [knepnr] Mda-nwJe1a 43 (JE1-Dre GrLüb HZi); Kneppnär JE2-Fer; -near veralt. JE1-Gra; Knappner JE2-Reh; [knapnr] JE2-Scho; Knöppner veralt. JE1-Ro; Kneapnär JE2-Schö; Kneppener JE2-Mi; -enär JE2-Nie; Knöppener JE1-Bü; -enär JE1-We; Knappemer JE2-Ze; Nbff.: Knäpperner JE2-Pa; -ernär JE2-Gü Mü Tu; -ernäer JE2-War, -erner JE2-Ki; Knepperner JE2-Go, JE1-Ih; -ernär JE2-Nkli Par; -erneer JE2-Ma; [kneprnr] Mda-nwJe1a 43 (JE2-HSe, JE1-Gra Re Rie The); [kneprnr] Elbschifferspr. 245 (JE2-Mi); Knapperner JE2-Kar; -ernär JE2-Schl; -ernehr JE2-Gü; Knabbernär JE2-Mö.