gurschen Vb. 1. ‘heftig regnen’, pladdern, 3: vereinz. mittleres elbostf., verstr. s elbostf., 4: BLA-Sti, verstr. w BE – Rda.: es gurscht, wat von’n Himmel runder will CA-Fö. – 2. ‘schlagen, prügeln’, verhauen, 3: Wb-Nharz 66, CA-Fö, 4: Mda-Sti 117, Wb-Be.
Lautf.: gursch(e)n, j-, [jur()n]; außerdem: guschen OSCH-Di; gorschen, j- BLA-Wie, BE-He; jürschen WA-GrGe; jirschen QUE-Fr GrSchie.