bockig Adj. 1. dass. wie böcksch 1., 2: ZE-Mö, 3:
WO-Eb, WA-Re. – 2. ‘störrisch, widerspenstig, trotzig’,
bes. von Kindern, dickköppig, 2: WO-Zie, JE2-Zo,
JE1-Grä, 3: BA-Ho, 4: Wb-Be.
WO-Eb, WA-Re. – 2. ‘störrisch, widerspenstig, trotzig’,
bes. von Kindern, dickköppig, 2: WO-Zie, JE2-Zo,
JE1-Grä, 3: BA-Ho, 4: Wb-Be.
Lautf.: bockig; außerdem: [poki] Wb-Be; buckig JE1-Grä.