dickköppig Adj. ‘eigensinnig, starrköpfig, widerspens-
tig, trotzig’ 2: vereinz. ö Altm., JE1-Schor Wo, 3: vereinz.
n elbostf., 4: vereinz. anhalt. – ... hei word dadorch noch
veel dickköppiger ... Rauch 1929,113. TZ: achteckig
adderig adderköppig balstrig bockbnig bockig böcksch
drhrig dwrngelig 2gen gensinnig elwisch ndrnig
fsch gnatzig gnibbelig gnibbig grallig halsstarrig hart-
köppig karnetzig kathlsch koppisch krbmsch nückisch
nücksköpfig obstint obstintsch werköppsch.
tig, trotzig’ 2: vereinz. ö Altm., JE1-Schor Wo, 3: vereinz.
n elbostf., 4: vereinz. anhalt. – ... hei word dadorch noch
veel dickköppiger ... Rauch 1929,113. TZ: achteckig
adderig adderköppig balstrig bockbnig bockig böcksch
drhrig dwrngelig 2gen gensinnig elwisch ndrnig
fsch gnatzig gnibbelig gnibbig grallig halsstarrig hart-
köppig karnetzig kathlsch koppisch krbmsch nückisch
nücksköpfig obstint obstintsch werköppsch.
Lautf., Gram.: dickköppig; außerdem: -köppiger Kompar. Rauch
1929,113; -keppich Krause 1964,39; [digebi] BE-Me; [tikepi]
Wb-Be; Nbf.: [dk-köp] Mda-Ar 27.
1929,113; -keppich Krause 1964,39; [digebi] BE-Me; [tikepi]
Wb-Be; Nbf.: [dk-köp] Mda-Ar 27.