Appelknst m. ‘Apfelrest, Kerngehäuse des Apfels’ 1: SA-We, 2: SA-Ne, WO-Ke, JE2-See, verbr. JE1 ZE, 3: vereinz. n/s elbostf., verstr. mittleres elbostf.  Appelgnaue Appelgriebs Appelhunkhs Appelkaue Appelkauige Appelkwer Appelkrn Appelknabbel Appelknautschel Appelknken Appelknsel Appelkndel Appelpeddik Appelpl Appelpler Appelplknken Appelplster Appelquse Appelsleck Appelsneck Appelstrunk(s) Gehse Gnauaf Gnaue Gnauel Griebs Hunkhs Hunkknst Kwer Krn Krngehse Krnhs Knäbbel Knabber Knauster Knsel Knst Peddik Polk 1Pl Plappel Plappschen Pler Plknabbel Plknken Plknpen Quse Sleck Snigge Strunk(s).
Lautf.: Appelknu(u)st, -knuhst; außerdem: -knus QUE-Co; -knutsch WA-KlOsch; -knaust ZE-Roß; -knaus QUE-Co; appelgnaust Id-Quea 142; Apfelknuhst ZE-Dor; -knaust verstr. ZE.
Bleier m. dass. wie  1Blei, 2: OST-Wah, WO-Ke, JE1-Flö Walt, vereinz. s ZE, 3: JE1-Pre, CA-El KlRo, 4: CA-Sa, vereinz. DE.
Lautf., Gram.: Bleier WO-Ke, CA-El, JE1-Flö Walt, ZE-Bur Kö, vereinz. DE; Bleiern Pl. OST-Wah; Bleiert JE1-Pre, vereinz. s ZE, CA-Sa; Bleierte Pl. CA-KlRo.
Drnskter m. dass. wie  Drnsspler, 1: vereinz. ö nwaltm., 2: verbr. n Altm., vereinz. mittlere Altm., WO-Ke, JE2-Kam Sy, JE1-Scha Stei.
Lautf.: Deernsköter SA-Brie, vereinz. mittleres/ö SA, verbr. OST, GA-Lin, STE-Go Grä, WO-Ke; -köder SA-Ro Pü, vereinz. ö SA, OST-Sa; -keuter SA-Fa, vereinz. sö SA, OST-Meß; -keuder, -koider SA-Hen Pa Rie, OST-Kau Mech; Di(e)rnsköter STE-GrMö, JE2-Kam Sy, JE1-Scha Stei; -kötter OST-Schra; Deernköter OST-Gla; -keuter SA-Re.
Dle f. 1. TiN ‘Dohle’, vgl. Tleke, 1/2/3: verstr. nd., 4: vereinz. nthür., verstr. w/mittleres anhalt. – d Dle frett d Äcka (Eichel) JE2-Scho.  leke Dmtleke Jakob Kker 1Kks Kauke Kls 2Kolk Kreie Schneedohle Schneekäke Sntleke Tleke 1Tler Tling. – 2. ‘unordentliche, liederliche Frau’, Schimpfwort,  Slampe, 2: WO-Ke. – 3. ‘alter Hut’ 3: HA-Oh, 4: BA-Ha.
Lautf.: Dohle, [dl] verstr. s Altm. n/mittleres JE2 mbrdb. elbostf., vereinz. nthür., verstr. w/mittleres anhalt.; Tohle, [tle] CA-Ra, Wb-Be; [dl] WO-Mei; Do(a)hl, [dl], [dl] verstr. nwaltm. Altm., vereinz. n JE2; Dle WE-Wa; Douhle WE-Sta; Daul SA-Thür.
Drecklerche f. TiN ‘ Goldammer’ 2: WO-Ke.
Fett n. 1a. ‘aus tierischen oder pflanzlichen Zellen gewonnener halbfester oder flüssiger Stoff’ 1: Ehlies 1960b 298, SA-Dä, 2: verstr. Altm., ZE-Roß, 3: verstr. elbostf., 4: verstr. omd. – ... un wollten forr’n Silwerjroschen Fett hann. Heese21919,98; ... in twee Pött. Dee wern vull Bröh mett weinig Fett. Francke 1904,101; Rda.: et fet met fingern in’n rsch schtoppen ‘übermäßig Fett zu sich nehmen’ Wb-Nharz 208; lecke Fett! derbe Abweisung, ZE-Roß; da haste dien Fett ‘da bekommst du, was du verdienst’ CA-Fö; ’n sein Fett j’m ‘jmdn. zur Strafe verprügeln’ Wb-Ak 56; ... da krigt hei gehörig sin Fett! ‘da wird er verdientermaßen zurechtgewiesen, bestraft’ Klaus 1936,26; Mit sin eigen Fett bedrüpp’n. ‘etw. selbst verschulden’ Spr-Altm 79; Sprw.: wr’t Fett fräten hat, kann k de Broie supen Wb-We 155; das Fatt schwimmt oben, un wann’s von Hunne is ‘die Reichen, Einflussreichen sind immer im Vorteil’ BLA-Sti. – 1b. ‘Schmalz’, bes. vom Schwein, vgl. Smalt, 2: GA-Ber, WO-Ke, verbr. mbrdb., 3: WA-Bo Egg, vereinz. sw elbostf., verstr. sö elbostf., 4: verstr. anhalt. – schmre mich Fedd uf de Bemme DE-Ca. – 1c. ‘Wagenschmiere’ 3: Wb-We 155. – 2. ‘Anhäufung von Fettgewebe im Körper’ 3: vereinz. elbostf. – Sprw.: Fett sett Fett Sprw-Eils 39.
Lautf.: Fett, [fet] (anhalt.: [fed]); außerdem: Fatt BLA-Sti.
gackern Vb. 1. Lautäußerung des Huhns, bes. wenn es ein Ei gelegt hat,  kkeln, 2: WO-Ke, JE2-Scho, vereinz. JE1 ZE, 3: vereinz. n/mittleres elbostf., verstr. s elbostf., 4: verstr. omd. – ... un wat de Häünder gackerten un de Aanten snatterten. Rauch 1929,11. – 2. ‘schreien’, von der Gans, vgl. kkern, 3: Vk-Harz 3,54.
Lautf., Gram.: gackern, j-; außerdem: [jagan] JE2-Scho; kackern, [kakrn] (anhalt.: [gagrn]) Mda-Ma 78 (vereinz. sw JE1), vereinz. ZE sö elbostf., verstr. anhalt.; kackert’n 3. Pl. Prät. Hbl-Ohre 1927 Nr. 28/Wöhlbier (HA-Eim).
Glser m. wie Standardspr., Glaserarbeiten wurden häufig vom Tischler übernommen, 2: WO-Ke Zi, ZE-Roß, 3: vereinz. elbostf., 4: Wb-Be – de Glser mott kemen HA-Oh.
Lautf.: Glaser, Glser; außerdem: [jlzr] ZE-Roß, Wb-Be.
Grütte f. 1. ‘geschälte und grob gemahlene Getreidekörner (bes. von Gerste oder Buchweizen)’, auch das daraus hergestellte Gericht, 2: vereinz. Altm., MdanwJe1a 46/Mda-Ma 66 (verstr. JE1, ZE-Dor), 3: verstr. elbostf. – Verbdg.: Taps inne Jritte ‘ungeschickter Mensch’ Mda-Ma 66; Plumsch in de Grüdde dass., Wb-Holzl 98 (HA-Eil); Rda.: dumm w Jrütte MdanwJe1a 46; Recht min Wif! Speck inn d’ Jrütt. Ausruf, der die blinde Zustimmung des Mannes zum Tun seiner Frau verspottet, Bewohner-Altm 1,271. – 2. PflN ‘Kleine Wasserlinse’,  ntenflott, 2: STE-Wi, WO-Ke, JE2-Nkli, JE1-Grä Sche. – 3. ‘Auffassungsgabe, Verstand’ 2: vereinz. Altm., 3: vereinz. elbostf., 4: Vk-Anhaltc 103, Wb-Be – Rda.: Grütt in Kopp Wb-Altm 71; Er hat keene Gritze in’ Koppe. ‘Er ist dumm, einfältig.’ Vk-Anhaltc 103.
Lautf.: Grütte, J-, [jrüt] WO-Ke, JE2-Nkli, Mda-nwJe1a 46 (verstr. n/w JE1), JE1-Grä, verstr. n/w/mittleres elbostf.; Grütt, J- vereinz. n/mittlere Altm.; Grüdde Wb-Holzl 98 (HA-Eil); Grütze JE1-Sche, Wb-We 44; [jrit] Mda-Ma 66 (vereinz. s JE1); Gritze, [jrits] a.a.O. 66 (verstr. s JE1, ZE-Dor), Wb-We 42, Vk-Anhaltc 103, Wb-Be.
Hktg n. dass. wie  Hkeltg 1., 2: WO-Ke San, JE2-Ba Ki, verstr. JE1 ZE, 3: vereinz. w JE1, verstr. CA, 4: CA-Sa.
Lautf.: Ha(a)ktüch, Hktch WO-Ke, JE1-Me Mö, CA-El Löd; Haoktüg JE2-Ba, WO-San; Hoaktüch JE2-Ki, JE1-GrLüb Wo, CA-Pö; Haaktieg CA-Gli; Hak- JE1-Walt; Haaktiech CA-Egg; Hak- CA-Fe; Haaktich JE1-Ran; Hoaktieg JE1-Ca Wall, ZE-Nu; Hoaktiech, [hkt] Mda-sJe1 30 (JE1-Ran), JE1-Dan Ge Wol, ZE-Reu; Hook- JE1-Pre; -tiech JE1-Ist; Hakziech CA-We; Ha(a)kzeug JE1-Flö Prö, ZE-Bi Buk Eich; Haakzeuch CA-Ba; Hakzeig ZE-Hu; Hoak- JE1-Ka; Hoakzeich ZE-We; Haakezeig CA-KlRo; -zeich CA-Sa.