afplen Vb. ‘(mit den Fingern) Fleisch vom Knochen ablösen’, auch ‘abknabbern, abnagen’ 1: verbr. nwaltm., 2: verstr. Altm. (außer ö OST n WO), OST-Polk, WO-Col, 3: vereinz. n elbostf., Wb-We* 197, Id-Quea 141, 4: Wb-Ak 8 – dai Hund piut dann Knaokng af SA-Dä; Vers:Ik weet’n Broadn,
ik weet’n Broadn,
wo denn, wo denn,
hinnern Berg, hinnern Berg,
puhl aff, puhl aff,
is nich völ an, is nich völ an. Ausdeutung des Krächzens der
Krähen, OST-GrRo.
ik weet’n Broadn,
wo denn, wo denn,
hinnern Berg, hinnern Berg,
puhl aff, puhl aff,
is nich völ an, is nich völ an. Ausdeutung des Krächzens der
Krähen, OST-GrRo.
Lautf., Gram.: Inf.: afpuhlen, -plen STE-Ho, HA-Oh, [afpln] verstr. SA mittlere Altm., OST-Ko, vereinz. s Altm., HA-NHa; [-p] CALV-Uth Zo, WO-HWa Mei, [-p] SA-Ku; [-pon] SA-Ev Pü; [-pn] SA-Jü; [-p(o)n] SA-Die; [-pion] SA-GrGe Hö; [-piun] vereinz. nwaltm.; fpulen Id-Quea 141, -pl’n Wb-We* 197; abp’l Wb-Ak 8; 3. Sg. Präs.: [piut af] SA-Dä; Imp. Sg.: pu(h)l af(f), pu(u)l -, -aw vereinz. nwaltm. n/mittlere Altm., GA-Rä; pua aff SA-Hen.