Bnenstfel f., m. dass. wie  Bnenstange, 1: SA-Gie Zie, 2: vereinz. nw Altm., 3: verbr. elbostf., 4: BE-Wa.
Lautf.: Bohn(e)nstief(e)l, [btf()l]; außerdem: -stiefele, -schtfele verstr. w elbostf.; -stiewel Spr-Asch 44; Benenstfel HA-Oh; -stfele WE-Wa; bestfl Id-Eilsa 94; [bautfl] SA-Ma; [-tvl] SA-Rie Zie, OST-Bi; [beotv] SA-Gie. – Gram.: auf -l auslautende Formen: m. belegt BE-Wa.
Brths n. ‘Haus, in dem eine Hochzeit stattfindet’ – Reim:Mietzekättken, wo wutt du denn hen?
Öäwer dean’n Beag noah ’t Bruthus hen.
Doa schlacht’n se ’n Schwien,
doa drink’n se Wien,
doa schall uns’ Ella’n ehr Hochtied sien.
1: Matthies 1912,22
(SA-Gie).
Hängels m. 1. ‘Aufhänger an Kleidungsstücken’ 1: verbr. nwaltm. – hang man dn Jack an Hengs an SA-Dä. – 2. ‘Korbhenkel’ 1: SA-Gie
Lautf.: [hes], [heos].
Kälwertubben m. ‘hölzernes Schöpfgefäß mit senkrecht nach oben stehendem Griff’,  Stunz(en), auch dass. wie  Kälwerkwen, 1: SA-Gie Lüd Zie, 2: SA-Ma.
Lautf.: Kälwertumm SA-Lüd; [kvtupm] SA-Gie Zie; [kelv-] SA-Ma.
Krn m., f. 1. ‘(hartschaliger) Samen einer Frucht, der feste innere Teil einer Frucht’, vgl. 1Krn 1b., 2: verstr. JE1 ZE, 3: verbr. elbostf., 4: verbr. omd. – op’n Kern bten HA-Oh; de Gorn aus de Flau’m machen BE-Me; Sprw.: blinn Haun find mitunna eok an Kaian SA-Dä. – a. dass. wie  Krnhs, 3: BE-He, 4: BE-GrWi – schnaig en Gorn raus BE-GrWi. – b. ‘Stein der Pflaume’ 4: vereinz. BE. – c. ‘Samenkorn der Zuckerrü- be’ 3: Id-Queb 2. – 2. ‘Mark des Holunders’,  Peddik, 1: SA-Gie Hen, 3: BLA-Ha So Ti, 4: verbr. nthür.
Lautf., Gram.: Krn WA-Neu; Kä(h)rn, [krn] vereinz. s elbostf. nthür.; [grn] vereinz. BE; Kern HA-Oh; Keren m. (früher n.) Wb-Holzl 118; kieren OSCH-Di; [käin] SA-Gie; [kain] SA-Dä; Kain SA-Hen; [karn] f. Mda-Ze (ZE-Reu Stre); krn Mda-Sti 29; [karn] Mda-Ma 78 (JE1-Dan Lei Prö, ZE-Dor), Mda-Ze (ZE-Gro Roß); [garn] Mda-Fuhne 14 (DE-Ca); Karne f. Wb-Ak 85, [kárne] f. Wb-Be; Kre f. QUE-Di; k re f. Wb-Nharz 95, Käre, [kr] f. BA-Schie, Mda-Ma 78 (CA-Gli); [kar] f. Mda-Ma 78 (JE1-Dan, ZE-Dor), Mda-sJe1 30 (verbr. s JE1); [kor] f. Mda-Ma 78 (JE1-Plö Pre Ran, CA-El); Pl.: krn Id-Queb 2; [krn] Mda-Ma 78 (CA-Gli); [korn] Mda-Ma 78 (JE1-Plö Pre Ran, CA-El); [karn] Mda-sJe1 30 (verbr. s JE1); karner ZE-Roß. – Etym.: mnd. kern(e), krn(e) m. und f., vgl. HWb-Mnd 2,548. Zuss.: zu 1.: Kers-, Nott-.
Krnsluck m. ‘Kornbranntwein’,  Sluck, 1: ADVk Nr. 88 (SA-Gie Ko), 3: HA-Oh.
Lautf.: Kernsluck HA-Oh; KornschluckADVk Nr. 88 (SA-Gie Ko).
Msekatte f. 1. dass. wie  Mse 1., 1: Matthies 1912,22 (SA-Gie), 2: a.a.O. 5 (OST-Erx), ZE-Roß, 3: verstr. elbostf., 4: vereinz. omd. – Wiegenlied:Nu kumm moal her, min Miesekatt,
Du hest so lang kenn Frät’n heatt;
nu kumm moal her un fritt däi satt,
du lewe, lewe Miesekatt.
Matthies 1912,5 (OST-Erx);
Kinderreim:Miezekatte von Halberstadt
Bring doch unsen Kinneken watt,
watt sall eck’m denn man bringen,
een poar Schuh met Ringen,
een poar Schuh met Gold beschloahn,
da sall unse Kinneken opp danzen goahn.
WE-Re.
– 2. ‘trockener Schleim in den Augenwinkeln’,  KlterMiesekatte int Oge 3: HA-Va.
Lautf.: Misekatte verstr. elbostf.; Miesekatt Matthies 1912,5 (OST-Erx); Msekatze, [msekatse] Wb-Ak 114, Wb-Be; Miezekatte WE-Re; Mi(et)zekatze, [mtskats] ZE-Roß, Id-Queb 11, Mda-Sti 177, Vk-Anhalta 32; Dim.: Misekättgen Wb-We 89; -kättchen HA-Oh; mseketjen Wb-Nharz 127; Mietzekättken Matthies 1912,22 (SA-Gie).