werkken Vb. 1. ‘so heftig kochen, dass die Flüssigkeit über den Rand des Gefäßes fließt’ 2: Spr-Altm 78, 3: HA-Oh, Wedde 1938,13, BA-Op, 4: Wb-Be – de Zuppe is wer e’kket HA-Oh. – 2. Part. Prät. subst. ‘gekochte Kartoffel’ 3: Mda-Ohre 351 (GA-Rä).
Lautf., Gram.: kok’n äöwer 3. Pl. Präs. Spr-Altm 78; werkken HA-Oh; wrkkte Part. Prät. subst. Mda-Ohre 351 (GA-Rä); öwwerkoken Wedde 1938,13; kocht ebber 3. Sg. Präs. BA-Op; [iwrkon] Wb-Be.